Sonatine (deel 2)

De dorre hand van mevrouw Vanerpemere reikte naar het pakje camel light dat op haar nachtkastje lag. Ze wist niet hoe laat het was, maar rookte de eerste sigaret van de dag. Het zou gelukkig nog uren duren voordat een verzorgster tijd zou vinden om haar wakker te komen maken. Als mevrouw Vanerpemere nog niet op hoefde te staan had ze niet de gewoonte zich nog eens om te draaien. Wel rookte ze graag een sigaret of twee, wat haar er bovendien van weerhield zich op haar zij te leggen. Ze vreesde de dag dat een verpleegster naar haar toe zou komen om te eisen dat ze het roken zou beperken, in naam van het algemeen en individueel welzijn. Ze begreep van de televisiejournaals die ze af en toe bekeek dat dit eraan zat te komen, dat het roken overal beperkt werd in naam van het algemeen en individueel welzijn, maar gelukkig had nog niemand tot op heden haar gevraagd haar sigaret te doven op een moment dat het niet schikte. Mevrouw Vanerpemere verliet haar kamer eigenlijk ook niet meer al te vaak, tenzij een bingoavond door geruchten als onmisbaar was aangemerkt.