Sonatine (deel 1)

Hoewel de nacht lang geleden begonnen leek, was mevrouw Vanerpemere die zevende juli toch verbaasd toen het al ochtend werd. Ze wist niet zeker of ze haar tanden de vorige nacht had uitgedaan en ook niet of de hoofdpersoon uit haar gisteren uitgelezen novelle zelfmoord had gepleegd uit liefdesverdriet of vanwege geldproblemen. De zon scheen op haar krantenbak. De kranten waren nog niet vergeeld, maar het was duidelijk dat de onleesbare kop zijn actualiteitswaarde al verloren had. Mevrouw Vanerpemere las de krant niet dikwijls meer, maar haar neus voor actualiteit had ze niet verloren. Huib, haar jongste zoon, meende zelfs een recente toename te zien van zijn moeders zin voor relevantie. Hij herinnerde zich dat ze lang geleden eens had meegedaan aan een voorleeswedstrijd waarbij ze de klemtoon steevast verkeerd legde. Hij twijfelde er niet aan dat dit tegenwoordig ondenkbaar zou zijn.